Arthur de Bruyne (1912-1992) was een Vlaams-nationalistisch geëngageerde kroniekschrijver en historicus van de Vlaamse beweging, die met zijn vele publicaties in belangrijke mate bijdroeg tot de vergoelijkende beeldvorming over de collaboratie.
Alfons de Cock (1850-1921) was een Denderleeuwse onderwijzer, schrijver en folklorist.
Germanist Jozef de Cock (1877-1944) was hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij steunde openlijk de Vlaamse studenten. In 1915 pleitte hij voor administratieve scheiding, waardoor hij moeilijkheden kreeg met de academische overheid.
Edmond de Coussemaker (1805-1976) was een Frans-Vlaamse musicoloog en historicus. Hij was medestichter van het Comité flamand de France.
Charles de Croocq (1874-1950) was een Frans-Vlaams leraar, schooldirecteur, archivaris en bibliothecaris.
Eugeen De Facq (1931-1996) was een academicus en volksvertegenwoordiger voor de Volksunie.
Arthur de Groodt (1883-1952) was een arts, hoogleraar en mecenas van Vlaamse wetenschapsbeoefening.
Charles J. de Harlez de Deulin (1832-1899) was een Franstalig katholiek priester en hoogleraar-oriëntalist. Vanuit linguïstische belangstelling had hij contact met Guido Gezelle.
Priester en filosoof Frans de Hovre (1884-1956) stichtte samen met Alberic Decoene het Vlaams Opvoedkundig Tijdschrift, waarvoor hij gedurende 35 jaar talrijke artikelen schreef.
Paul de Keyser (1891-1966) was een hoogleraar en volkskundige. Hij doceerde esthetica, Middelnederlands en volkskunde. Hij werd in 1959 ondervoorzitter van de net opgerichte Kultuurraad voor Vlaanderen.
Emile de Laveleye (1822-1892) was een jurist en sociaal wetenschapper, die een hoogleraarschap in de politieke economie in Luik bekleedde.
Dominicaan en filosoof John de Petter (1905-1971) was hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij spande zich in om de Nederlandstalige inbreng in de wijsbegeerte te vergroten.
