De Greve, Isidoor

Afkomstig uit een arbeidersgezin werkte De Greve zich van eenvoudige wever op tot een der eerste vrijgestelden van de christelijke vakbeweging en tot secretaris van het Verbond der Textielbewerkers (1906), de grootste centrale van het Algemeen Christelijk Vakverbond Algemeen Christelijk Vakverbond
Het Algemeen Christelijk Vakverbond (1912) is de overkoepelende organisatie van het christelijk syndicalisme in België. Lees meer (ACV). Na de wapenstilstand in 1918 behoorde hij samen met Arthur Catteeuw en Gaston Bossuyt, twee medestanders uit de Textielcentrale, tot de radicale vleugel in de vakbeweging die politieke autonomie opeiste voor de christelijke arbeiders. Hij sprak op verschillende meetings in het Vlaamse land en wees daarbij op de grote belangen van de werklieden bij de Vlaamse beweging. Op 16 november 1919 werd hij tot Kamerlid voor Roeselare-Tielt verkozen op de katholieke lijst, als kandidaat van de christelijke werklieden, op 24 april 1921 ook tot gemeenteraadslid in Tielt.

In de Kamer stak De Greve zijn flamingantisme Flamingant
Flamingantisme is een term die met verschillende betekenissen wordt toegekend aan actoren binnen de Vlaamse beweging en het Vlaams nationalisme. Lees meer niet onder stoelen of banken en plaatste hij regelmatig zijn persoonlijke overtuiging boven de partijtucht. Hij stemde als enige katholiek met de Fronters tegen de tweede regering-Léon Delacroix omdat er geen Vlaamse regeringsverklaring was en legde naar aanleiding van de interpellatie-Hubin over de activistische propaganda (24 februari 1920), een radicale Vlaamse geloofsbelijdenis af in de Kamer. In november 1920 maakte hij in de Katholieke Vlaamsche Kamergroep Katholieke Vlaamsche Kamergroep
Lees meer een onderscheid tussen de frontgedachte, dit wil zeggen zelfbestuur en amnestie, die hij verdedigde, en de Frontpartij Het Vlaamsche Front
Het Vlaamsche Front was een Vlaams-nationalistische partij, die werd opgericht in 1919 en ook bekend stond onder de couranter gebruikte officieuze benaming Frontpartij. Gesticht als een ... Lees meer . In januari 1921 verklaarde hij zich voorstander van algemene amnestie tegen de andere leden van de groep in. De Greve die het zijn plicht achtte in de Kamer Nederlands te spreken, vroeg in maart 1921 dat ook de andere leden van de Vlaamsche Kamergroep bij voorkeur 'Vlaams' zouden spreken.

In 1922 bracht hij als voorzitter van het Christen Werkersverbond van West-Vlaanderen de christelijke arbeidersbeweging Christelijke arbeidersbeweging
In de christelijke arbeidersbeweging heeft steeds een uitgesproken belangstelling voor de Vlaamse kwestie bestaan. De groeiende invloed van deze beweging, in het kielzog van de democratis... Lees meer in het geweer voor Arthur Mulier Mulier, Arthur
Arthur Mulier (1892-1979) engageerde zich als student in het activisme. Na de oorlog was hij eerst actief in de katholieke partij en daarna in het bedrijfsleven, waar hij pleitte voor ee... Lees meer , de gekozene van de christelijke werklieden in Kortrijk, die wegens zijn activistisch Activisme
Het begrip activisme verwijst naar de fractie van flaminganten die tijdens de Eerste Wereldoorlog bereid was om politiek of anderszins samen te werken met de Duitse bezetter en financiële... Lees meer verleden in februari 1922 werd afgezet als provincieraadslid en bestendig afgevaardigde, en gearresteerd. De Greve organiseerde de massale betoging in Roeselare op 22 april 1922. Hij ontpopte zich ook als een antimilitarist. Hij onthield zich steeds bij de stemming over het legercontingent en over de begroting van landsverdediging. Hij onthield zich bij de vertrouwensstemming van de herschikte regering-Georges Theunis op 5 juli 1923 wegens zijn Vlaamsgezinde en antimilitaristische overtuiging. Op 11 juli 1923 vroeg hij bij ordemotie dat de Kamer de namiddagzitting zou uitstellen om enkelen van haar leden de gelegenheid te geven 's avonds op 11 juli-vieringen te gaan spreken. Hij stemde tegen het regeringsontwerp- Pierre Nolf Nolf, Pierre
Pierre Nolf (1873-1953) was minister van Kunsten en Wetenschappen. Hij gaf zijn naam aan de zogenaamde Nolf-barak, de scheldnaam voor de gedeeltelijke vernederlandsing op zijn initiatief... Lees meer inzake de gedeeltelijke vernederlandsing van de Gentse universiteit (27 juli 1923). Hij behoorde tot de heterogene groep Kamerleden, die de regering-Theunis in februari 1924 ten val brachten. Hij onthield zich opnieuw bij de stemming over de regeringsverklaring van de herschikte regering-Theunis van maart 1924. In 1925 vroeg De Greve om persoonlijke redenen geen vernieuwing meer van zijn mandaat. Hij verdween ook uit de gemeenteraad van Tielt.