Vandenbroeke, Chris

Chris Vandenbroeke, wiens beide ouders textielarbeiders waren, doorliep de lagere school en de oude humaniora aan het Heilig Hartcollege in zijn geboorteplaats Waregem. Hij studeerde vervolgens geschiedenis aan de Gentse universiteit, waar hij in 1966 het diploma van licentiaat behaalde en in 1970 promoveerde tot doctor, in beide gevallen met studies over de landbouw(politiek) in de Zuidelijke Nederlanden tijdens de 18de eeuw. Zijn promotor was Etienne Scholliers (1936-2018). Deze studies vormden later ook de basis van Vandenbroekes belangwekkende historische monografie Hoe rijk was arm Vlaanderen? Vlaanderen in de 18de eeuw: een vergelijkend overzicht (1998).

Historicus aan de Gentse universiteit

Vanaf 1971 doorliep Vandenbroeke aan zijn alma mater het hele academisch curriculum en werd hij uiteindelijk aangesteld als gewoon hoogleraar. Hij ontwikkelde zich tot een gereputeerde specialist van de historische demografie en de economische en de plattelandsgeschiedenis. Zijn Leuvense collega Michel Cloet, die geregeld met hem samenwerkte, omschreef Vandenbroeke als ‘de ware pionier van de historische demografie in Vlaanderen’. Toen zijn politieke loopbaan hem meer en meer in beslag nam, werd zijn leeropdracht gereduceerd en in 2004 ging hij omwille van ziekte vervroegd met emeritaat.

In de jaren 1980 manifesteerde Vandenbroeke zich als publiekshistoricus met boeken waarin hij de resultaten van twee decennia historisch-wetenschappelijk onderzoek vulgariserend synthetiseerde en die mede waren geïnspireerd door zijn Vlaams-nationalistische overtuiging: Sociale geschiedenis van het Vlaamse volk (1982), Vlaamse koopkracht: gisteren, vandaag en morgen (1984), De toekomst van het Vlaamse volk: geschiedenis en futurologie (1985), Vrijen en trouwen van de Middeleeuwen tot heden. Seks, liefde en huwelijk in historisch perspectief (1986), Uit de schemerzone. De toekomst van de Vlaamse beweging (1987) en Rendez-vous met de toekomst. De vergrijzing van Vlaanderen (1992). Hij was van mening dat een hoogleraar, betaald door de gemeenschap, er zich niet toe kan beperken om ‘wetenschap te plegen voor twintig mensen’. Bovendien vond hij het de taak van de historicus om op basis van ‘inzichten uit heden en verleden de contouren te verkennen van wat ons in de nabije of meer afgelegen toekomst te wachten staat’.

Vlaams-nationalist

Als student trad Vandenbroeke in Gent toe tot de Vlaams-Nationale Studentenunie Vlaams-Nationale Studentenunie (1958-1984)
De Vlaams-Nationale Studentenunie (VNSU), opgericht in 1958, was een studentenorganisatie aan de Vlaamse universiteiten die bij de Volksunie (VU) aanleunde en die haar hoogtepunt kende in... Lees meer (VNSU). In de jaren 1980 werd hij lid van de Volksunie Volksunie
Tussen 1954 en 2001 bepaalde de Volksunie (VU) als Vlaams-nationalistische partij mee de politieke evolutie in België, van unitaire staat tot federaal koninkrijk. Ze groeide uit tot de tw... Lees meer (VU) en voor deze partij bestuurslid van de afdeling Waregem (1984), lid van het arrondissementeel bestuur (1985), lid van het nationaal partijbestuur (1986) en provinciaal voorzitter voor West-Vlaanderen (1987). Vanaf 1987 was hij ook een tijdlang voorzitter van het Vormingscentrum Lodewijk Dosfel Vormingscentrum Lodewijk Dosfel
Het Vormingscentrum Lodewijk Dosfel werd opgericht in 1966 en fungeerde als vormingsinstituut en denktank van de Volksunie. Sinds de opheffing van deze partij in 2001 en de oprichting van... Lees meer van de VU. Van 1989 tot 1992 was Vandenbroeke algemeen ondervoorzitter van deze partij en van 1992 tot 1995 algemeen secretaris (1992-1995).

Vanaf 1995 was hij Vlaams volksvertegenwoordiger voor de VU en later de Nieuw-Vlaamse Alliantie Nieuw-Vlaamse Alliantie
De N-VA is op electoraal vlak de meest succesvolle Vlaams-nationalistische partij ooit en slaagde er ook in om de grootste Belgische partij te worden. Ze zit bijna 20 jaar in de Vlaamse R... Lees meer (N-VA) en via dat mandaat ook gemeenschapssenator. Toen hij in 2004 voor de parlementsverkiezingen geen verkiesbare plaats meer kreeg, hield hij de nationale politiek voor bekeken. Dat jaar stapte hij ook op als gemeenteraadslid in Waregem, waar hij sinds 2001 zetelde namens oppositiepartij Open Stad.

Als parlementariër manifesteerde Vandenbroeke zich in de eerste plaats als begrotings- en onderwijsspecialist, maar hij intervenieerde ook betreffende culturele aangelegenheden, werkgelegenheid en sociale materies. In 1996 bepleitte hij met succes dat ‘kennis hebben van de geschiedenis en cultuur van Vlaanderen’ een minimumdoel moest zijn in de zogeheten eindtermen voor de eerste graad van het secundair onderwijs.