Heymans, Paul

Volgde middelbaar onderwijs aan de jezuïetencolleges in Turnhout en Gent en nam als vrijwilliger deel aan de Eerste Wereldoorlog. In 1920 behaalde Heymans aan de Rijksuniversiteit Gent het diploma van werktuigkundig ingenieur. In 1922 promoveerde hij tot doctor in de wetenschappen aan het Massachusetts Institute of Technology. Op 6 juni 1939 werd hij tot hoogleraar benoemd aan de Rijksuniversiteit Gent waaraan hij sinds 28 februari 1926 als docent verbonden was. Op 17 januari 1948 verkreeg hij de titel van professor-emeritus.

Als christen-democratisch extra-parlementair bekleedde Heymans in de regeringen-Paul-Emile Janson en -Paul-Henri Spaak van november 1937 tot februari 1939 respectievelijk de functie van minister van economische zaken en van landbouw en economische zaken. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij voorzitter van Winterhulp.

Heymans speelde een zeer belangrijke rol in het Vlaamse en het Belgische economische leven. Hij was onder andere oprichter van de Kredietbank en eerste voorzitter van zowel het directiecomité als de raad van beheer (1935-1938) van de bank, gouverneur van de Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid (1938-1946) en binnen het Instituut voor Herdiscontering en Waarborg achtereenvolgens lid van het directiecomité (1935-1938), voorzitter (1938-1947), en erevoorzitter (1951-1960).

Heymans propageerde het gebruik van het Nederlands in het bedrijfsleven als algemeen voorzitter van de Koninklijke Vlaamse Ingenieursvereniging (1953-1955), als ondervoorzitter van het Vlaams Economisch Verbond (van 15 oktober 1953 tot zijn dood) en als voorzitter van de VEV- afdeling Brabant. Verder was hij voorzitter en erevoorzitter van de Brabantse afdeling van de Vereniging der Katholieke Vlaamse Werkgevers en algemeen voorzitter van de Bond van Grote en van Jonge Gezinnen. Op 27 oktober 1950 werd hij ook voorzitter van de raad van bestuur van de nieuwe Katholieke Vlaamsche Landsbond, wat hij bleef tot 1951.