Vlaamsch Nationaal Blok (VNB)
benaming waaronder het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV) bij de parlements- en provincieraadsverkiezingen van 1936 en de parlementsverkiezingen van 1939 lijsten indiende waarop ook Vlaams-nationalisten die niet tot het VNV behoorden stonden.
Tot deze formule werd net voor de verkiezingen van 1936 besloten om te voorkomen dat er Vlaams-nationalistische dissidenties zouden ontstaan en om de samenwerking met Vlaams- nationalistische stemmentrekkers die niet tot het VNV behoorden mogelijk te maken. Het VNB had ook een gematigder verkiezingsprogramma dan het VNV, waarbij vooral communautaire thema's uit de verf kwamen. Dat was een opportunistische politiek en tegelijk een manier om de antidemocratische vleugel van het VNV te verzoenen met een electorale strategie die het radicale VNV-programma 'onbezoedeld' liet. De VNB-strategie had succes. Belangrijke dissidenties werden vermeden. In Antwerpen kon het VNV een kartel sluiten met de Frontpartij. In Turnhout koppelde Thomas Debacker zijn Katholieke Vlaamsche Volkspartij met de VNB-lijsten in de provincie. In de arrondissementen rond het Meetjesland werd samengewerkt met de clan van Jozef de Lille. In Limburg trok de onafhankelijke kandidaat Simon Lindekens de senaatslijst. Ze behaalden vrijwel allemaal uitstekende resultaten, zodat de VNB-fracties in het parlement ook leden telden die niet tot het VNV behoorden. De leider van de Vlaams Nationale Kamergroep, Hendrik Borginon, die geregeld in onmin leefde met de VNV-leiding, heeft na de verkiezingen van 1936 een moment tevergeefs geprobeerd het VNB een meer permanente structuur te geven in een poging de radicale antidemocratische VNV-vleugel buitenspel te zetten.
Literatuur
B. de Wever, 'De Vlaams-nationalisten in de parlementsverkiezingen van 1936', in BTNG, jg. 23, nr. 1-2 (1992), p. 281-353;
id., Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945, 1994.
Verwijzingen
zie: bestuur, economie, Vlaamsch Nationaal Verbond.
