Vallaeys, Berten (eigenlijk Albert)
(Roeselare 2 december 1898 – Antwerpen 29 mei 1975).
Liep tot aan de Eerste Wereldoorlog school aan het Klein Seminarie van Roeselare. Bij het uitbreken van de oorlog week het gezin Vallaeys naar Engeland uit. Na er zijn humaniora te hebben voltooid en in een munitiefabriek te hebben gewerkt, trad Vallaeys in dienst van het Belgisch leger en werkte hij als instructeur in Frankrijk. Na de wapenstilstand vatte hij in Leuven de ingenieurstudies aan.
Op de nacht van 14 en 15 april 1924, de laatste avond van het negende Groot-Nederlands Studentencongres, werd Vallaeys door de Waalse student Gabriël Colback neergeschoten. De aanleiding voor het revolverschot was een gevecht tussen Vlaamse en Waalse studenten om de studentenpet van Jozef Vermeulen waarmee Colback en zijn vrienden aan de haal waren gegaan. Vallaeys werd in de longen geraakt en diende drie maanden in het ziekenhuis te worden opgenomen. Hij kon pas in oktober 1924 zijn eindexamen afleggen. Het neerschieten van Vallaeys wekte heel wat beroering in de V.B. en verscherpte de tegenstelling in de Leuvense studentenwereld. Vallaeys werd een martelaar van de Vlaamse zaak en na zijn herstel in veel verenigingen als een held onthaald.
Na zijn studies nam Vallaeys nog wel deel aan het Vlaams politiek en cultureel leven maar zijn beroepsbezigheden stonden een meer vooraanstaande positie in de V.B. in de weg. In de jaren 1930 was Vallaeys lid van het Vlaamsch Nationaal Verbond. In januari 1942 werd hij schepen van urbanisatie in Groot-Antwerpen. Na de bevrijding werd Vallaeys drie maanden opgesloten maar in 1947 werd hij buiten vervolging gesteld.
Literatuur
De strijd der Vlaamsche studenten aan de Katholieke Universiteit te Leuven. Mei 1924
maart 1925, 1925;
P. Beeckman, De studentenrevolte van 1924/25 te Leuven, 1975;
L. Vos, Bloei en ondergang van het AKVS, II, 1982.
Verwijzingen
zie: Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond Leuven.
