Quintens, Jan B.
(Niel 2 februari 1858 – Maastricht 23 april 1923).
Bleef, na het behalen van het diploma in de genees-, heel- en vroedkunde te Leuven in 1883, twee jaar in dienst bij professor Michaux. Daarna vestigde Quintens zijn praktijk te Niel (Limburg), later te Sint-Truiden. Hij was er katholiek gemeenteraadslid van 1890 tot 1918, voorzitter van de lokale Davidsfondsafdeling en tevens bestuurslid van het Katholiek Vlaamsch Oud-Hoogstudentenverbond. Hij was ook enige tijd provinciaal raadslid en steunde de taalgrensactie vóór de Eerste Wereldoorlog. In februari 1896 werd op zijn voorstel het Nederlands de officiële taal van de gemeenteraad van Sint-Truiden. Hij was ook lid van de Vlaamsche Hoogeschoolcommissie.
Quintens was in Limburg een der eersten die openlijk tot het activisme toetrad en werd een van de leidende figuren van de beweging in Sint-Truiden. Hij steunde de vernederlandsing van de Gentse universiteit en was aanwezig op de stichtingsvergadering van de Raad van Vlaanderen op 4 februari 1917. Hij was echter zeer mistevreden over de al te pro-Duitse koers die volgens hem werd gevaren. Hij behoorde tot de federalistischgezinde strekking. In de tweede Raad van Vlaanderen zetelde hij in de Commissie van Justitie en Binnenlandse Zaken en in de Ondercommissie voor Geneesheren. Hij werd, als katholiek, in januari 1918 gekozen voor de Commissie van Gevolmachtigden maar weigerde deze benoeming. In 1918 werd hij benoemd tot waarnemend burgemeester van Sint-Truiden. Zijn zoon Frans Quintens was hem in het activisme gevolgd, werd lid van de Raad van Vlaanderen, en kreeg een baan als inspecteur van Kolenverdeeling voor Vlaanderen.
Op het einde van de oorlog week Quintens uit naar Maastricht van waaruit hij het activistische engagement bleef verdedigen. Op 31 mei 1920 werd hij door het assisenhof van Brabant bij verstek tot twintig jaar dwangarbeid veroordeeld. Zijn stap naar het activisme als eerste bekende Limburger, heeft een krachtige stoot gegeven aan de ontwikkeling van het activisme in deze provincie. Tevens was hij er medeverantwoordelijk voor dat het activisme in Limburg zich zo voorzichtig mogelijk profileerde.
Literatuur
A.L. Faingnaert, Verraad of zelfverdediging?, 1933;
M.-J. Leemans, Het activisme in Limburg 1917-1918, KUL, onuitgegeven licentiaatsverhandeling, 1972;
L. Vandeweyer, 'Het activisme in Limburg tijdens de Eerste Wereldoorlog', in Limburg
Het Oude Land van Loon, nrs. 2-3 (1997), p. 97-139 en p. 193-230.
