Leopold II
(Brussel 9 april 1835 – Laken 17 december 1909).
Was de tweede zoon van Leopold I, huwde in 1853 aartshertogin Maria Hendrika van Oostenrijk en werd de tweede koning der Belgen (1865-1909) en soeverein van de Onafhankelijke Congostaat (1885-1908).
Leopold II oefende een grote persoonlijke macht uit, ondanks de machtsbeperkingen van de Belgische grondwet en het parlement. Hij verwierf als soeverein het Congo-gebied in Centraal-Afrika en droeg dit in 1908 als kolonie over aan België. Hij bevorderde de industrialisering en de export, liet enkele opmerkelijke bouwkundige werken uitvoeren. Hij was een uitgesproken tegenstander van democratische stromingen als het socialisme.
Leopold II had slechts een passieve kennis van het Nederlands en was onder andere daarom niet populair bij de Vlaamse pers. Ook zijn houding inzake de V.B. kenmerkte zich door passiviteit. Toen na 1873 diverse taalwetten werden goedgekeurd, liet Leopold II zijn mening niet kennen. Zijn zoon, kroonprins Boudewijn, daarentegen genoot wel veel populariteit in Vlaanderen, vooral toen hij tijdens de Guldensporenslag-herdenkingen in 1887 een toespraak in het Nederlands hield. Mogelijks nam Leopold II om die reden daarna de studie van het Nederlands opnieuw op en hield hij later (het eerst in 1890) sporadisch Nederlandstalige toespraken. Ook op politiek vlak liet hij van 1891 af zijn passieve houding enigszins varen. Zo ontving en aanhoorde hij het bestuur van het Nationaal Vlaamsch Verbond (in 1891) en het bestuur van de Vlaamsche Katholieke Landsbond (in 1892). Uit bepaalde uitspraken blijkt dat hij zeker niet onsympathiek stond ten opzichte van de V.B., maar over zijn precieze houding ten aanzien van de taalwetgeving (bijvoorbeeld de Gelijkheidswet van 1898) is nauwelijks iets bekend.
Deze tekst is een samenvatting van wat gedetailleerder beschreven staat in het overzichtsartikel "Monarchie" (auteur: Herman van Goethem).
Verwijzingen
zie: Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.
